Figura idealna.

Typem "Top-modelki" nigdy nie byłam i nigdy nie będę. Do swojej figury mam i miałam pełno zastrzeżeń, ale tak patrzę na siebie i myślę sobie, że z tej ciąży wyszłam obronną ręką. No może poza blizną po cięciu cesarskim, która pozostanie na całe życie. Na szczęście jest to miejsce, które zamierzam pokazywać tylko mężowi, więc jakoś da się żyć. Ale wracając do tematu. 

Chciałam napisać post o powrocie do sylwetki, zmianach po ciąży, solidny, analityczny wpis. Jednak myślę sobie, że poszperać w necie i zająć się swoją figurą, każdy umie najlepiej, więc post będzie o mnie. 

Teraz mogę przyznać, że bałam się jak to będzie. Te horrory o przytyciu i pozbyciu się potem nadmiaru kilogramów, straszyły po nocach. Na szczęście nadmiar zginął szybko i nawet nie zdążyłam się nad tym dobrze zastanowić. W ciąży zyskałam głównie brzuszek, więc łatwiej było się go pozbyć, chociaż to, czy tyje całe ciało, czy tylko brzuch, to już chyba sprawa genetyki. Przybrałam 15kg, z czego gdy wyszłam ze szpitala było 8 mniej. Faktycznie początkowa "nieodkładalność" naszego dziecka i co za tym idzie moje ograniczenia w jedzeniu sprawiły, że szybciej znikały pozostałe zbędne kilogramy. W perspektywie stwierdzam, że to jedyny plus "kolek", jeśli można tak w ogóle powiedzieć. Bo ze mnie niestety nie jest ani Chodakowska, ani Lewandowska, a sport ograniczam do minimum. Wyjątek stanowi bieganie. Choć biegam dla regeneracji umysłu, nie dla figury... Jednak sezon biegowy, po cc, był słaby, więc to nie mogło się przyczynić do utraty masy ciała. Pamiętam jak będąc już w ciąży, na początku kupiłam w sklepie jeansy - jeansy IDEALNE (idealne na figurę sprzed ciąży) te wymarzone, wyśnione ... i powiem Wam, że bałam się, że nigdy ich nie założę, ale na szczęście szybko się udało. Bo moja masa ciała, jest już dokładnie taka jak była przed ciążą. Co prawda mogę jeszcze trochę tłuszczyku zgubić, ale i tak już jest ok. Masa ciała sprzed wróciła i stoi w miejscu już od kilku miesięcy. Co prawda waga idealna, to była ta, tuż przed ślubem, 5 lat temu, ale kolejnego nie planuję, więc osiągnąć taki efekt będzie ciężko. Nie znam innej, lepszej motywacji, jak ślub, wesele, wymarzona suknia. Chociaż to różnica tylko lub aż 5kg w porównaniu do obecnej wagi, ale wtedy ani grama tłuszczyku. Ahh, to było piękne. Dobrą motywacją była też miłość. Zakochanie w moim obecnym mężu, ponad 11 lat temu, też sprzyjało "uciekaniu" kilogramów. Żyłam miłością. To nie znaczy, że teraz nie kocham swojego męża, bo kocham nad życie i mam w sumie tej miłości jeszcze więcej, bo jest Wiki, ale wiecie te motyle w brzuchu, och, tak to już się chyba nie da. Zatem muszę poszukać jakiejś innej motywacji. Wasze pomysły??

Mój błogi stan szczęścia w jakim teraz żyję nie sprzyja utracie masy. U mnie stres działa odchudzająco. Nigdy go nie zajadałam, wręcz przeciwnie. Rozczarowanie, tęsknota powodują u mnie totalną niechęć do jedzenia. Niczym posługując się cytatem z jednego z moich ulubionych filmów "Przecież lubisz musli?" "Ale nie jak tęsknię." Zatem teraz, kiedy jestem szczęśliwa, jem normalnie i o stresie nie ma mowy. I oczywiście, jak każda kobieta miewam też chwile, kiedy pochłaniam tabliczkę czekolady, wielki talerz frytek, ale to tylko raz na 28dni, kiedy rządzą mną hormony, a nie zdrowy rozsądek.

Nigdy nie popadłam w skrajne emocje, manię chudości i całe szczęście, bo znam kobiety, które zachodzą w ciążę i nie nienawidzą jej za to, że przytyły. Oczywiście nie oceniam, ale jedno jest pewne, raczej nie zmagały się z niepłodnością, czy też poronieniem.

Żeby nie zakończyć tak, jakoś smutno, to napiszę Wam, że nasza Wiki, podejmuje pierwsze próby stawania na nogach, więc chyba "chodzenie" już całkiem blisko, więc niedługo będzie za kim biegać i pewnie zrobimy całkiem sporo kilometrów, a ja będę mam nadzieję gubić kilogramy.