Emocje, stres, czy choroba afektywna dwubiegunowa?

Nie tak wyobrażałam sobie te chwile, kiedy zostanę mamą. Wydaje mi się, że życie doświadcza nas bardziej niż innych. Mąż wciąż powtarza, żeby widzieć tylko pozytywy, ale ja nie potrafię. Wpadam w jakąś pułapkę czarnych myśli i wydaje mi się, że zawsze już tak będzie. Kiedy udaje nam się wyprostować jeden problem, zaraz szybko pojawia się kolejny, a ja czuję, że moje rezerwy wytrzymałości się wyczerpują. Wiadomo, że nie myślałam, że będzie tylko różowo. Jednak świat, który karmi nas kolorowymi, słodkimi obrazkami maleństw i ich zadowolonych rodziców, niejako daje podstawę do tego, aby myśleć, że tak właśnie będzie.

Początki takie były, zaspokojenie potrzeb naszego malucha wystarczało, aby dać jej poczucie bezpieczeństwa, a nam wewnętrzny spokój, a potem zaczęły się te cholerne "kolki" i zburzyły cały cudowny świat, na tyle, że pojawiły się momenty zwątpienia, rozczarowania i braku chęci do czegokolwiek. Swoją drogą, że nikt nie próbuje zgłębić tego tematu bardziej, tak, żeby pomóc dzieciaczkom, a nie tylko zwalać winę na "nie dojrzałość organizmu". Wyczerpaliśmy wszystkie sposoby pomocy: zmiana mleka, bujanie, noszenie, leki, okłady, masaże i te ostatnie wydały się najskuteczniejsze, albo po prostu ten najgorszy czas już minął, ponieważ (nie zapeszając) od ponad tygodnia, w tej materii, jest duuuuużo lepiej. Bywają chwile bólu i cierpienia, ale równie szybko przechodzą, jak przyszły, Wiki spędza czas w swoim leżaczku lub na macie, a także w łóżeczku i coraz łatwiej dokonać w domu innych czynności, niż tylko noszenie, tulenie Naszego Skarba.

Ale nie jest tak kolorowo, "kolki" się zmniejszyły, ale mnie zaatakowała choroba, na tyle silna, że skończyło się antybiotykiem i zarażeniem Wiktorii. Na szczęście u niej przybrała łagodniejszą postać, tylko przeziębienia. Wyniki badań potwierdziły zakażenie wirusowe, ponieważ w przypadku konieczności antybiotykoterapii groził nam pobyt w szpitalu (a to byłaby opcja nie do przetrwania). Jednak choroba to choroba, Wiktoria ma zatkany nosek, a jej własny kaszel wybudza ją ze snu. I tak jest w tym wszystkim cudowna, ale widok zmarnowanego przez chorobę dziecka, wyciska łzy. Do tego bycie matką ogranicza logiczne i racjonalne myślenie, a moje, nasze wcześniejsze doświadczenia, tylko potęgują panikę. I tak nawałnica z emocji, stresu i bezsilności powoduje dziwne rozmyślania, czy na pewno byłam gotowa, czy tego chciałam. Chwilami myślę sobie, że życie z maluchem to wiele trudności, że tęsknię za tymi leniwymi popołudniami, kiedy byłam sama, robiłam, co chciałam. Tęsknię za tym, aby wysprzątać mieszkanie, wykąpać się i usiąść z filiżanką kawy, ulubionym serialem lub książką i delektować się czasem dla siebie, którego kiedyś, tak bardzo nienawidziłam. Za tym, że robiłam co chciałam i kiedy chciałam i za tymi chwilami bliskości z moim M., za wieczorami z butelką whisky i coli spędzanymi na tarasie w letni czas. Za spontanicznymi decyzjami i wyjazdami nad morze, czy po prostu w Polskę, pozwiedzać... Kiedyś to wszystko było niczym, wobec posiadania potomstwa, a teraz trochę mi tego brakuje. Teraz każda chwila musi być zaplanowane, co do minuty, bo światem rządzi mały człowiek, dla którego pora karmienia jest święta i strach ją naruszyć, bo kończy się gigantycznym płaczem. 

Czy jestem rozczarowana? Muszę być szczera, że chwilami chyba tak. Wszystkie te negatywne doświadczenia nie pozwoliły mi ucieszyć się tak maksymalnie i zakodować tylko te słodziutkie obrazki. Na szczęście chwile zwątpienia szybko rozwiewa uśmiech Wiktorii i wtedy myślę, że tak nie będzie zawsze, a ja zatęsknię za tym czasem, kiedy Wiki była malutka i tak bardzo mnie potrzebowała. Czasem chciałabym wolnej chwili, a tęsknię za nią, kiedy znikam na przysłowiowe "5 minut".

Ehh... sama nie wiem, czego chcę... dziecko tak zmienia nasz świat, że bliska droga do zaburzeń psychicznych i rozdwojenia emocjonalnego. Mam tylko nadzieję, że nie jestem w tych odczuciach osamotniona.