Nigdy nie mów nigdy.

Kiedyś bardzo spodobało mi się to stwierdzenie i posiadam nawet taki napis na ścianie, aby często sobie to uświadamiać, jednak wciąż łapię się na tym, że zarzekam się: "że ja nigdy", a potem nagle wychodzi zupełnie inaczej... ehh... ale do rzeczy.

Od kiedy Wiktoria jest z Nami minęło już 8 tygodni, a ja jestem dumna, a zarazem załamana swoim macierzyństwem. Będąc w ciąży, po tak wielu przeżyciach obiecywałam sobie, że NIGDY nie będę zła, że nie ważne jak ciężko by było będę uśmiechniętą, radosną mamą, bo przecież w końcu mogę nią być. Jednak rzeczywistość okazała się bardziej brutalna, niż myślałam. Wiktorię dopadły kolki i zaczął się etap marudzenia, kłopotów ze spaniem i ciągłe przebywanie na rękach. A w naszych głowach pojawiła się frustracja i zmęczenie. Nerwy zaczęły dawać o sobie znać. Zaczęłam bać się sama siebie, bo przecież nie mogę denerwować się na maluszka, bo ona i tak nic nie rozumie, a moje nerwy to jeszcze większy niepokój u niej, ale łatwo się mówi. We mnie się gotowało, nie miałam cierpliwości. Przez chwilę nawet pomyślałam, że nie byłam na to gotowa. Brak możliwości zrobienia czegokolwiek (zjedzenia śniadania, napicia się, czy pójścia do toalety) pogłębiały moje niezadowolenie. Stan rzeczy trwał kilka dni, a ja bałam się, że depresja czai się za rogiem, ale udało się. Pierwszy odwzajemniony uśmiech mojego dziecka pomógł zmienić podejście. Z każdym kolejnym dniem jest coraz lepiej. Wzrok naszego malucha się poprawia, więc Wiki zaczyna interesować się światem, więc coraz łatwiej o krótkie chwile, kiedy mogę ją odłożyć i zrobić coś dla siebie. Bywają gorsze dni, ale kto ich nie ma, a w końcu to przecież kobieta. Nie jest to jeszcze to, co było w mojej wyobraźni, ale mam nadzieję, że i do tego dojdziemy, że będę miała wysprzątany dom, ugotowany obiad i szczęśliwe zaopiekowane dziecko. Na razie mam tylko to ostatnie (tak myślę), a reszta wykonywana na zmianę z mężem.

Mimo wszystko bycie matką jest wspaniałe. Nie wyobrażam już sobie nawet minuty życia bez mojego dziecka, choć to życie bez niej było spokojniejsze i bardziej leniwe. Teraz czas upływa niesamowicie szybko. Priorytetem jest dziecko. Ono ustala rytm dnia i ono daje chwile wolności dla rodziców. Największy plus jaki ma moje dziecko to przesypianie nocy. Początkowo były pobudki co 3h, ale teraz potrafi spać, bez przerwy, nawet 6h, co znacznie poprawia komfort naszego snu.

Mówiłam też sobie, że nie będę chuchać i dmuchać, a jednak troskliwość i nadopiekuńczość rodzą się same i ciężko o trzeźwe, racjonalne myślenie. Do tego strach o dziecko, który pojawia się już w ciąży nie mija, a wręcz nasila się. Przeżywając horror po pierwszej wizycie szczepiennej o mało nie dołączyłam do grona "zwariowanych mamusiek" przeciwnych szczepieniom, ale tak to już jest. Jak chodzi o Twoje dziecko, to liczą się uczucia, nie wiedza medyczna. Na szczęście już wszystko ok, ale przed kolejnym szczepieniem będę bardziej zdystansowana i poproszę o rozmowę z pediatrą i bardziej wnikliwą obserwację przed szczepieniem.

Nie muszę pewnie też dodawać, że kupiłabym młodej wszystko co się da, ale tu staram się zachować zdrowy rozsądek, choć i tak zmniejszył się, niż ten obiecywany sobie, jeszcze przed ciążą.

Wszystko co napisałam powyżej brzmi dość pozytywnie, więc może teraz trochę negatywów. 

Nasze społeczeństwo nie jest kompletnie gotowe na młode mamy. Idąc z wózkiem, często albo nie jesteś zauważana, albo stajesz się intruzem. Kiedy dziecko zaczyna płakać, czujesz na sobie wzrok wszystkich i jesteś zażenowana. Do tego zawsze znajdzie się uprzejmy doradca, który wie, co jest Twojemu dziecku, albo skomentuje, że nie potrafisz się nim zająć. Starajmy się tym nie przejmować i nie zwracać na to uwagi. Każda matka wie, co najlepsze dla jej dziecka.

Druga sprawa, to ta medyczna. Preparaty witaminowe dla dzieci, zalecane masowo przez pediatrów kompletnie nie są dopasowane do dzieci karmionych mlekiem modyfikowanym. Kiedy dziecko wypija już całkiem sporą ilość MM, to okazuje się, że może otrzymywać nadmiar witamin, jeśli jeszcze podajemy coś dodatkowo i nagle pojawiają się problemy z brzuszkiem i wszystko zrzuca się na "kolki" i 100 pierwszych dni, a może można to złagodzić racjonalnie gospodarując witaminkami. Jednak wszystko trzeba analizować samemu, bo pediatrzy (przynajmniej Ci na NFZ) się do tego nie przykładają. Dobrze, że "tryb matka" odpala się naprawdę automatycznie i nagle nie wiesz skąd, ale wszystko wiesz i dajesz sobie radę. 

Mimo zmęczenia, braku czasu dla siebie, postępy w rozwoju naszego Skarba, każdy kolejny uśmiech dają kopa i siłę na resztę życia.

Tak więc NIGDY nie mów NIGDY.

P.S. Moja córka od ponad godziny spała sama, nie na moich rękach, więc mogłam napisać ten post i mam wielką nadzieję, że takich chwil będzie coraz więcej, w końcu Wiki musi też być bardziej samodzielna. A mi przestaną umykać wszystkie przemyślenia, jakimi chciałabym się z Wami podzielić.