Nowy etap

W miniony poniedziałek odbył się nasz ostatni spacer w gondoli, kiedy następnego dnia poszliśmy już ze spacerówką poczułam, że coś się zmieniło. I nie chodzi tylko o wózek. Zrozumiałam, że przeszliśmy na kolejny poziom, że moja mała córeczka ma za sobą jakiś etap życia i rozpoczyna następny. Przyznam, że w sercu pojawiło się takie drobne ukłucie, że moje dziecko tak szybko rośnie i ten czas płynie tak szybko. 

W gondoli Wiktoria wydawała się duża, bardzo duża, a my widzieliśmy, że jest już jej niewygodnie. Poza tym zrobiło się też troszkę niebezpiecznie, bo nasz maluch rzuca nóżkami i obraca się na boki, więc nóżki zaczęły lądować na brzegach wózka, stąd pojawił się strach w naszych oczach, bo przecież wystarczy chwila nieuwagi, a o nieszczęście nie trudno.

W spacerówce zaś Wiktoria jest taka drobniutka, pasy mocno skrócone, żeby mogła być przypięta. Nóżki ledwie wystają, choć Wiki to spora dziewczynka, myślę, że już ponad 76 cm długości.

Każdy dzień jest już zupełnie inny, niż jeszcze kilka tygodni temu. Oczywiście są lepsze i gorsze, ale tych lepszych jest zdecydowanie więcej. Wiktoria kombinuje już na wszystkie sposoby, jak siadać, jak się przemieszczać i obracać o 180 stopni. Swoimi malutkimi łapkami chwyta wszystko co jest w pobliżu, po czym przeważnie każda z tych rzeczy ląduje w jej buzi. Cóż wszystkiego trzeba spróbować. Te same rączki, które chwytają różne zabawki, odpychają nasze ręce od butelki, aby trzymać ją samemu, a ja, wierzcie lub nie, słyszę w głowie tekst, który pewnie będzie nam towarzyszył, kiedy tylko Wiki zacznie mówić: "Ja, siama." Zauważyłam, że nasze dziecko potrzebuje już także własnego świata, nie tylko nas, ponieważ są chwile, w których woli swoje zabawki, niż rozmowy z rodzicami. Mamy swój nowy rytuał, czytamy sobie książeczki dla dzieci, wiersze Tuwima, czy ostatnio spotkaną kolekcje Disney Urszuli Kozłowskiej uczącą kształtów, literek, zwierząt czy pór roku. Mam nawet zdjęcie jak Wiki sama trzyma książeczkę w rękach i dzielnie czyta. Słodki widok.

Rozszerzanie diety idzie nam nieźle. Wyeliminowaliśmy jeden posiłek mleczny na rzecz warzywnych obiadków. Nasza córeczka zjada je ze smakiem. Cieszy się kiedy zakładamy śliniak, bo już wie, że zaraz będzie obiadek. Smakują jej też soki owocowe rozcieńczone wodą, bo niestety musy owocowe jakoś nie przypadły do gustu. Cieszę się zatem, że chociaż wypija te soki, bo w końcu idzie jesień, a odporność warto wzmocnić. Co jakiś czas dokuczają nam ząbki. Ślina jest wtedy wszędzie, a Wiki jakby mogła wsadziłaby do buzi obie swoje dłonie. Jedyny gryzak jaki pasuje naszej córeczce to silikonowa szczoteczka do zębów, inne jej nie zadowalają. W trudnych chwilach stosujemy żel łagodzący, ale pomaga tylko na chwilkę. Cóż to też jest etap, który trzeba przetrwać niczym kolki. Choć myślę, że w ostateczności można podać lek p/bólowy (ibuprofen) i nawet ząbkowanie da się pokonać, więc to jednak nie to samo co kolki.

Wiktoria bardzo się zmieniła, odnoszę wrażenie, że odbiera już dokładnie emocje i dostosowuje się do otoczenia. Bardzo reaguje na mój nastrój, więc staram się być nastawiona wyłącznie pozytywnie.

Wiki to skóra zdjęta z taty, chociaż ma kilka cech moich. Niektóre minki, jakie robi to cała ja. Jednak podobni są z tatą do siebie, jak dwie krople wody. No i dobrze, bo mam przystojnego męża, więc Wiki to mała ślicznotka.

Po tych kilku miesiącach, ze 100% pewnością mogę powiedzieć, że z małym dzieckiem nie ma czegoś takiego jak plan. Dzień zaczyna się po przebudzeniu i możesz być pewna, że nie będzie taki, jaki byś chciała. Kiedy mimo wszystko ułożysz coś sobie w głowie, to na pewno, tym razem Twoje dziecko pójdzie spać o innej porze, będzie miało inne potrzeby, albo aktualnie nie będzie miało ochoty na jazdę autem, czy bieganie z Tobą po sklepach. Więc oduczyłam się planować, a plany jakiekolwiek dotyczą tylko męża i tego co ewentualnie ma zrobić po powrocie z pracy, bo ja nie dałam rady. Partnerstwo i wsparcie to podstawa, szczególnie jeśli obok nie mamy babci, ani cioci, która pomoże.

Jestem mamą, stało się, mamą na pełen etat, spełnione marzenie, a ja dorosłam jeszcze bardziej, bo jestem odpowiedzialna za kogoś i żyję też dla kogoś, choć ten ktoś buduje i tworzy już swoje życie i zaczął właśnie kolejny etap. Szczęście, że tych etapów, kiedy jeszcze będę jej potrzebna trochę jest przed nami.