Zmiany, postęp i emocje.

Ostatnio czytając i słuchając wypowiedzi szczerych świeżo upieczonych mam, poczułam, że nie jestem sama, że na początku naprawdę nie jest łatwo. Hormony szaleją, sytuacja życiowa zupełnie inna, nowa, dalece odbiegająca od poprzedniego porządku dnia, więc przystosowanie się może zabrać trochę czasu i nadszarpnąć naszą cierpliwość. 

Na szczęście to mija. Bycie we troje zaczyna dawać radość. Dni stają się być bardziej ogarnięte. Mama odzyskuje równowagę i poczucie panowania nad aktualną sytuacją życiową. A każdy uśmiech dziecka tylko potwierdza i upewnia, że zostanie rodzicem to była najlepsza z podjętych decyzji. 

Uwierzcie, że każda mama nie ma sielanki, ale wszystko zależy od dziecka, od jego temperamentu i ewentualnych dolegliwości. Dziecko dyktuje porządek naszego dnia i tylko od niego zależy, jak on będzie wyglądał. Po prostu są dzieci mniej i bardziej absorbujące. Mnie wydawało sie, że skoro zawsze miałam wszystko pod kontrolą, to kiedy Wiki będzie już na świecie, nadal będzie podobnie. Życie jednak nauczyło mnie pokory. Przy dziecku nie ma mowy o planowaniu dnia. Ta mała istotka dyktuje warunki i jeśli Ci na coś pozwoli to masz szansę to wykonać, jednak kiedy pragnie być z Tobą, wtulona w twoje ramiona zapomnij o tym, że miałaś jakiś inny plan, na ten moment. 

Dopóki się tego nie zrozumie ciężko o zadowolenie z macierzyństwa. Ja nie powiem, że zrozumiałam to w pełni, ale już bardziej kumam co i jak. Rozwój dziecka i jego nowe umiejętności wspomagają proces zmian trybu żona, mąż na tryb rodzic. 😊 

Pierwsze miesiące są trudne, ponieważ tak jak przez pierwsze tygodnie obserwujesz u dziecka zmiany, tak do końca drugiego miesiąca, właściwie nic nowego się nie dzieje. Dziecko nie nawiązuje jeszcze kontaktu z rodzicem, a jedyną forma komunikacji jest płacz, którego duża ilość rodzi pewien rodzaj frustracji. Jednak pod koniec drugiego miesiąca, dziecko zaczyna odwzajemniać uśmiech i jego obecność w naszym życiu zaczyna być ciekawsza. Mniej więcej od 10 tygodnia zaczynasz co chwila zauważać coś nowego i wtedy zaczyna być fajnie. Mówi się o tak zwanych skokach rozwojowych, w czasie których w dziecku coś się zmienia i przeważnie przybywa mu nowych umiejętności. Niestety dojrzewanie objawia się w różny sposób, jednak przeważnie dzieci są marudne i trudne w obejściu zanim nie dokona się w nich jakaś zmiana. U nas np. objawia się to w postaci histerycznego, kilku minutowego płaczu, po czym następnego dnia Wiktoria jest niesamowicie grzeczna i przybywa jej nowa umiejętność, czy też zwyczajna zmiana w zachowaniu. Momenty płaczu są przerażające, ale po kilku takich sytuacjach, świadomość powodu płaczu pozwala na bardziej trzeźwe spojrzenie w chwili krytycznej, choć i tak czuję, że przez ten płacz przybył mi nie jeden siwy włos. 

Powiem Wam, że cieszą mnie te wszystkie zmiany, miło jest patrzeć, jak dziecko coraz bardziej nawiązuje aktywność z otoczeniem, cieszy się, gdy usłyszy głos rodzica, uśmiecha się, kiedy żartujesz i bawisz się z nim, słucha, kiedy coś opowiadasz. Staje się bardziej samodzielne, potrafi zająć się sobą, jest ciekawe świata. Wyciąga rączki, aby próbować chwycić zabawkę. Zauważa różne obiekty i prowadzi długie rozmowy w swoim języku. Sygnalizuje swoje potrzeby nie tylko płaczem, ale również mimiką. I choć w porównaniu do kolek ten czas teraz jest dużo wspanialszy to widzę jak szybko ucieka i już obawiam się tego momentu, kiedy moje dziecko przestanie mnie, aż tak bardzo potrzebować. Oby to nie było za szybko. 
https://www.rodzice.pl/skoki-rozwojowe/