Spełnione marzenia.

Wiktoria jest z nami już 3 miesiące, 3 tygodnie, 4 dni, 7 godz. i 21 minut (w chwili kiedy rozpoczęłam pisanie tego posta) i przez ten z pozoru nie długi czas zmieniło się wiele.

W czasie ciąży i przed nią można przeczytać stosy książek o macierzyństwie, wychowaniu, a i tak narodziny dziecka zaskoczą nas maksymalnie. Przynajmniej mnie zaskoczyły i nie mam tu wcale na myśli tej szybkiej i niespodziewanej akcji porodowej, ale pojawienie się maluszka w naszym domu.

Zaraz po porodzie pragnęłam bardzo szybko wyjść ze szpitala i kiedy już to się stało byłam szczęśliwa, a zarazem pomyślałam sobie, że zostaliśmy sami z małym, w pełni od nas zależnym szkrabem i w sumie to nie jestem pewna czy wiem co robić. Sporo czynności przyszło jakoś z automatu, ale wielu rzeczy nie wiedziałam i cholernie bałam się, że nie dam rady. Początki były trudne, ale to już na szczęście za nami. Teraz zagościł większy spokój, można powiedzieć, że kilka miesięcy buduje doświadczenie. Wydaje mi się, że pierwszym i najważniejszym jest akceptacja nowego stanu rzeczy. Zrozumienie, że nie jesteśmy już sami i że naszym wspólnym światem rządzi mały człowiek i wszystko kręci się wokół niego. Ja to zrozumiałam, zaakceptowałam i już jest dobrze. Nie czuję w sobie już bezradności, paniki. Wiktoria idealnie nawiązuje z nami kontakt, potrafi współpracować i właściwie ma ustalony rytm dnia, w który udało się wrzucić czynności związane z życiem ludzi dorosłych. Sprzątamy, gotujemy, robimy zakupy świetnie spędzając przy tym czas ze sobą. Młoda trenuje swój głosik wypowiadając i wykrzykując coraz to nowe głoski. Wyciąga rączki do zabawek, przytrzymuje butelkę w czasie karmienia i właściwie wciąż się śmieje. W sklepach i na spacerach przygląda się wszystkiemu dookoła z zainteresowaniem. Podejmuje pierwsze próby obracania się z brzuszka na plecy i odwrotnie (na razie bezskutecznie, ale wydaje się, że chwila moment i opanuje tę sztukę). Rwie się też do siadania, choć to raczej za wcześnie, ale siłę ma wielką, choć w papierach jest wcześniakiem, to nic na to nie wskazuje. Jest długa i już dwukrotnie powiększyła masę urodzeniową, ponad 6kg szczęścia, a rozmiar ubranek 68 i 74 :)

Obserwowanie zmian jest cudowne. Z każdej nowej czynności jesteśmy dumni. Jej obecność w naszym życiu to cud, coś niesamowitego i dziękuję Bogu, że ją mamy.

Myślę, że już teraz wiem co i jak, znam moje dziecko i nawet jeśli pojawią się kryzysy to już takie drobne, do opanowania. A życie we troje to spełnione marzenia.