Najwspanialszy prezent.

Ostatnio odnoszę wrażenie, że z moim dzieckiem nadajemy na tych samych falach. Co prawda moje zachowania osiągnęły poziom 6m+, ale całkiem dobrze mi z tym. Swoją drogą, czego to człowiek nie zrobi, żeby jego dziecię było szczęśliwe, a kontakt z rodzicem się pogłębiał. 

Jeśli chodzi o doprowadzanie Wiki do śmiechu, ostatnio wystarczy, że się na nią spojrzę  i uniosę brwi, bajerując moje dziecko oczami i już jest śmiech. Zabawa w "Akuku" też potrafi wzbudzić rechotanie Wiki. Tatuś zrobił się nieco zazdrosny, ale cóż samotne popołudnia z mamą owocują w szereg głupot, tylko po to, żeby ten czas mijał pod hasłem "Wszechogarniająca radość." 

Bardzo polubiłam też nasze rozmowy, co prawda mówiąc językiem Wiki nie bardzo rozumiem, co mówię (mam nadzieję, że jej nie obrażam), ale grunt, że dziecko mi odpowiada, jest uśmiechnięte i zadowolone i mogłoby gadać bez końca. 

Dokonaliśmy także ostatnio zakupu krzesełka do karmienia, bo leżaczek przestał zdawać egzamin, ponieważ nasze dziecię zaczęło kopać w trzymaną przez nasze ręce miseczkę, a co za tym idzie jej zawartość zaczęła lądować wszędzie, nie tylko w buzi Wiktorii. Teraz kopniaki otrzymuje taca krzesełka, ale na miseczce nie robi to wrażenia. Skoro poruszyłam już temat jedzenia, to powiem Wam, że stworzyłam potwora... 😉 No trochę przesadziłam, ale rozpieściłam moje dziecko podawaniem posiłków przygotowanych samodzielnie (części naszych obiadów) i słoiczki stały się kompletnie nieatrakcyjne smakowo, więc teraz trzeba stawać na głowie i wymyślać, gotować i cudować, a chciałam być tylko fajną mamą i dałam dziecku spróbować odrobiny czerwonego barszczu. Aczkolwiek ma to swoje plusy, bo nie chce mi się bawić w kompletnie osobne gotowanie, więc my z mężem rezygnujemy ze "śmieciowego" jedzenia, na rzecz pysznych, domowych, obiadków "jak u mamy". Może będziemy zdrowsi i trochę schudniemy, zawsze przyda się zrzucić 2-3kg. 

Krzesełko przydaje się również do ćwiczenia siadania, ponieważ kładąc na tacy różne zabawki, Wiki sięga po nie, odrywając tym samym plecy i wówczas chwilę samodzielnie siedzi, chyba nawet o tym nie wiedząc, bo posadzona na podłodze nadal chwieje się na boki i do tyłu. 

Wiktoria w ostatnim czasie odzyskała także pamięć, ponieważ pierwsze obroty ćwiczyła już w 5 mż, po czym zupełnie zapomniała jak to się robi i teraz znów od kilkunastu dni obraca się wte i wewte mając przy tym sporo radości, w przeciwieństwie do nas, kiedy ćwiczy te obroty np. w trakcie przewijania czy ubierania. Jeśli robi to na podłodze dla zabawy, to cieszy nas to ogromnie.

Z racji, że nadeszły chłody, już znacznie rzadziej można nas spotkać na spacerach. Jeśli wychodzę to na krótko, bo zimno i nie chce mi się łazić, bo ze mnie okropny zmarźlak. Trochę mi tego szkoda, bo spacerówka i zima to kiepska sprawa. Dziecko by sobie pooglądało świat, a tu trzeba się opatulić, godzinka i do domu. 

Ale jak zima, to chociaż jeden wielki plus: Boże Narodzenie. Tego nie mogę się doczekać najbardziej. Nasze pierwsze święta we troje. Tak mi się marzy celebrować te święta i pokazać je Wiktorii takimi, jakie ja znam z dzieciństwa, takie ciepłe, rodzinne. Chciałabym nie zatracić tej atmosfery, bo wydaje mi się, że gdzieś to wszystko zanika, święta stają się chłodne i każdy tylko narzeka. A ja w tym roku zamierzam się cieszyć, mogę po raz milionowy wysłuchać "Last Christmas...", pochodzić po przystrojonych galeriach i sklepach i nacieszyć swoje oko tym małym świątecznym kiczem: bałwankami, reniferkami, gwiazdkami, bo jestem szczęśliwa, naprawdę szczęśliwa! Więc żyjąc tą radością, nawet poczyniłam już pierwsze zakupy:

Teraz obmyślam prezenty, co tu by kupić naszemu Skarbowi, bo dla nas nic nie potrzeba, my mamy już swój najwspanialszy prezent.