Relacje damsko-męskie.

Jeden z trudniejszych tematów, jednak ostatnie spotkania towarzyskie, rozmowy w rodzinie oraz doświadczenia własne, skłoniły mnie do tego, aby podyskutować o tym na blogu. Jestem ciekawa jakie są zdania wśród moich czytelników. Oczywiście ja mogę opisać tylko damski punkt widzenia, bo kobieta, choć najzdolniejsza pewnie nie jest w stanie w pełni zrozumieć faceta i vice versa oczywiście. 

Spotykam się z wieloma sytuacjami, w których kobiety narzekają na swoich facetów, jednocześnie mówiąc rozmówczyni: "Twój jest inny". Kiedy rozmowa taka jest szczera, przeważnie dowiadujemy się, że ten drugi jest taki sam, bo to Tylko facet. Oczywiście nie rozważam tu przypadków skrajnej patologii oraz nie mówię o tej klasie mężczyzn, których nawet nie powinno nazywać się mężczyznami z racji totalnego braku szacunku do kogokolwiek, wtedy to jest zwykła świnia. Jednak jeśli Twój facet zachowuje się normalnie, kocha Cię, tylko czasem ma inny punkt widzenia i próbuje go jasno wyrazić, co często rodzi kłótnie, to nie martw się, jest wszystko ok. I jeśli wydaje się Tobie, że Twój brat, szwagier, mąż koleżanki albo ten sąsiad z naprzeciwka są inni niż, Twój, to masz rację, wydaje Ci się. Ciebie i Twojego męża ktoś z boku ocenia dokładnie tak samo. Patrząc z boku oceniamy tylko efekt, widzimy, że ktoś coś robi, ale nie wiemy, jak długo jego kobieta o to prosiła, widzimy, że w miłej atmosferze ktoś z kimś idzie na spacer, uśmiecha się do siebie, rozmawia, ale nie wiemy, czy godzinę, temu, wczoraj lub przed tygodniem sprzeczali się między sobą i mieli ciche dni. Przecież nikt normalny nie kłóci się na pokaz przed sąsiadami albo w trakcie przyjacielskich spotkań czy imprez rodzinnych. Każdy w zaciszu własnego domu ocenia i podsumowuje swoje życie we dwoje. Ja często słyszę, że ten Twój to się tak stara, dużo robi, pomaga Ci, a mój to nic. Tylko ja wiem swoje, oczywiście mój mąż jest pomocny, kochany, ale nie jest żadnym ideałem i jeśli wielu rzeczy nie powiem, to sam się nie domyśli. Oczywiście nie możemy wszystkich wrzucić do jednego worka, ale istnieją pewne schematy w myśleniu damskim i męskim i podświadomie kieruje się nimi każdy z nas, a niestety podejście kobiety do życia, jest zupełnie inne niż mężczyzny i trudno oczekiwać, że zobaczy on te samą sytuację Twoimi oczami. Często jest tak, że to co widzimy my i co byśmy zrobiły, dla faceta albo nie istnieje, albo wydaje się kompletnie nielogiczne. Więc warto nie czekać, aż mąż, partner, weźmie się za coś sam, tylko wskazać konkretne zadanie do wykonania, ponieważ on myśli zadaniowo, tak to już jest. Jednak potrafię zrozumieć, że zmęczona prowadzeniem domu, opieką nad dzieckiem, kobieta, pragnie odciążenia, a jej facet pomoże, ale dopiero wtedy kiedy mu o tym powie, a ona by chciała, żeby domyślił się sam. No i kłótnia gotowa. Ale to jest normalne, nawet zdrowe dla związku. Nigdzie nie ma sielanki, a jeśli ktoś mówi, że u niego jest, to na 100% kłamie, bo tak się nie da. Taki związek szybko umiera, bo można się zagłaskać na śmierć i albo coś zaczyna być rutyną, albo to szczęśliwy związek na pokaz, tak mi się wydaje. Kryzysy przychodzą i odchodzą, ale podstawa to wzajemnie umieć z nich wybrnąć. Takich trudnych chwil jest wiele, pierwsze to wtedy, kiedy związek trwa już jakiś czas i mija ta pierwsza fascynacja, potem kiedy zaczynamy ze sobą mieszkać i poznajemy swoje zwyczaje i przyzwyczajenia i też wtedy, kiedy pojawia się dziecko, bo wówczas zmienia się cały świat. Oczywista, oczywistość. Jednak inaczej zmienia się ten świat dla kobiet a inaczej dla mężczyzn. Dla matki dziecko jest najważniejsze i ciężko o tym dyskutować. Każda mama postawi dziecko na pierwszym miejscu i zrobi dla niego wszystko (oczywiście ta, która chciała tego dziecka, nie mówię tutaj o patologii). Natomiast dla ojca dziecko jest równie ważne, ale w pewnym sensie jest ono konkurencją w walce o zainteresowanie ze strony kobiety (żony i matki). Ale cóż z tym mężczyźni muszą się pogodzić. Grunt to, żeby kobieta niezbyt długo zwlekała z odcięciem "pępowiny" , ponieważ dziecko pójdzie w świat, a my zostaniemy znowu sami i albo przeżyjemy "drugą młodość" albo będziemy dla siebie obcymi ludźmi, bo czas dla dzieci trwał zbyt długo i zabrakło w nim nas. Wszystko głównie w naszych rękach drogie Panie. Mężczyzna głową, ale kobieta szyją i coś w tym jest.